Zondagmorgen mogen we weer met elkaar het Heilig Avondmaal vieren. Mogen we het brood eten en de wijn drinken. Als teken van en gedachtenis aan Zijn plaatsvervangend lijden en sterven. Zondagavond kwam het zo mooi naar voren in de preek over Ruth. Hij wil onze Losser en Verlosser zijn. Hij voor mij, opdat ik zal leven. Ik moet dan altijd aan Elia denken, bij de beek Krith. God zorgt voor brood en vlees door de raven en water uit de beek. Het is een wonder van genade. Raven die voeden. Genoeg voor iedere dag. Het wijst heen naar Jezus Christus, die het eeuwen later zei toen Hij door Zijn Vader werd gestuurd: Ik ben het Brood des levens. Wie Mijn vlees eet en Mijn bloed drinkt, zal eeuwig leven. Geen honger meer hebben, geen gebrek kennen. Wie leeft van Zijn woorden, mag weten dat Zijn ‘vleugels’ en Zijn doorboorde handen om je leven zijn geslagen. In de kost bij de hemelse Vader, Die de lelies bekleedt, Die de vogels voedt. Hoeveel temeer zal Hij dan niet voor je zorgen als je Hem toebehoort. In nacht en ontij, in vreugde en verdriet. Hij zal zorgen!