Hij was nog maar net bevestigd als predikant in een verpauperde wijk van een grote stad ergens in Amerika. Op een zondagmorgen stond hij in de hal van de kerk en keek uit over de straat. Daar zag hij drugsdealers en junks bij elkaar staan. Verderop hingen blowende en drinkende jongens en meiden wat rond. Het duurde niet lang of de tranen liepen hem over de wangen. De koster kreeg het in de gaten en probeerde hem te troosten. Ach dominee, trek het u niet aan. Over een half jaar bent u er wel aan gewend. Ja, zei de predikant, dat weet ik. Daarom huil ik juist! Dit verhaal geeft aan hoe wij nogal eens aankijken tegen al het oorlogsgeweld, natuurrampen en ellende in de wereld. De beelden van mensen in nood kunnen je diep raken, maar op den duur dreigt het gevaar dat je er aan went. Het is te veel gevraagd om al die mensen met hun pijn, verdriet en nood in je op te nemen. Toch is het goed om beschikbaar te blijven voor mensen in nood. Om niet letterlijk en figuurlijk in de hal van de kerk te blijven staan, maar om jezelf te laten inschakelen tot zegen van anderen. Van harte Gods zegen toegewenst, van huis tot huis,
De kerkenraad