Er was eens een Russische tsaar. Hij was een strenge maar rechtvaardige leider. In zijn land had hij een wet afgekondigd dat wanneer iemand geheime informatie doorspeelde naar derden, er straf zou volgen: honderd stokslagen. Op zekere dag kreeg de tsaar het bericht dat iemand gelekt had, geheime informatie doorgespeeld. De tsaar vroeg: wie heeft het lef gehad om dit te doen? Nou, zei de officier, het schijnt een oude vrouw te zijn. Breng haar bij mij, was het antwoord, en nu meteen! Toen de oude mevrouw het vertrek van de tsaar binnen werd gebracht, schrok de tsaar zich wezenloos. Zijn oude moeder stond voor hem! Wat zou de tsaar doen? Zou hij zeggen: dit kan niet, dit is mijn moeder, dit kan ik haar niet aandoen. Honderd stokslagen overleeft ze niet. Of zou hij zeggen: wet is wet. Het recht zal geschieden, ook al is het mijn eigen moeder. Ze verdient straf. Wat denkt u? Onmogelijk om te kiezen toch? Wat doet de tsaar? Hij pakt een stok en loopt naar zijn oude moeder toe, heft zijn hand op en… Neem deze stok en sla mij, roept hij naar de officier! Beschermend buigt hij zich over de oude vrouw heen en vangt de slagen op. De straf die haar de vrede aanbracht, was op hem. Het volle oordeel droeg de tsaar. Het is maar een verhaal. En toch… Er is er Eén geweest die met bebloede rug aan het kruishout op Golgotha voor ons is gestorven. Gods toorn, die wij verdienden, werd op Zijn Zoon Jezus Christus gelegd. Hij voor mij, opdat ik eeuwig zal leven. Van harte Gods zegen toegewenst, van huis tot huis,
De kerkenraad