Een klein kerkje ergens in Frankrijk draagt vol trots de naam: “Kerk van de brandende lampen”. Het dateert uit 1550. Iedere zondag komen de mensen naar de kerk met een ouderwets olielampje bij zich. Iedereen in de gemeente die zijn geloof belijdt, krijgt van de kerk een lampje. De lampjes zijn eigendom van de kerk, in bruikleen tot zijn of haar dood… Al vierhonderd jaar gaan op deze manier de lampjes van hand tot hand. In de kerk worden ze aangestoken en op de brede leuningen van de banken gezet. De gemeenteleden komen trouw naar de kerk, omdat ze weten dat het in de kerk donkerder wordt als de mensen thuis blijven. Vindt u het geen prachtig idee? Wie zijn of haar geloof belijdt, krijgt van de kerk een lampje. Maar… wie zijn of haar geloof belijdt, vandaag anno 2024, krijgt van Jezus een lamp. Het is zijn of haar roeping om de lamp brandend te houden. Om zo met die brandende lamp, opgenomen in de gemeente van Christus, licht te verspreiden. Niet alleen in de gemeente, maar ook juist daarbuiten in de grote wereld. Die donkere wereld, die geen licht heeft en in het duister rond dwaalt. Als wij ons plekje in de kerk leeg laten, als onze lamp ontbreekt, wordt het in de kerk donkerder… En ook in de wereld! Van harte Gods zegen toegewenst, van huis tot huis,
De kerkenraad